Γενέθλια ’96

Έφερε η μέρα κύματα του ήλιου απ’ τον βορρά

τα σύννεφα είναι μαύρα, αδιάκοπα, βυθίζονται

η ώρα είναι περασμένη

κι η όμορφη δύση ξανά δεν θα ‘ρθει – έχει πεθάνει

κοίτα τον ήλιο, καθώς βυθίζεται στ’ άχρωμα μάτια τ’ ουρανού

στέκομαι μόνη μου εδώ, και τόσα χρόνια πάνε

κατά τη δύση που δεν ζει

η δύση η πλανεύτρα

μου είχε πει πως άλικα θα είναι τα όνειρά μου

μα προδομένη στέκομαι ανάμεσα σε μάτια

που έχουν το χρώμα τ’ ουρανού, της θάλασσας, τ’ αγέρα

πάγος εισβάλλει στην ψυχή ώσπου την θρυμματίζει

και τα κομμάτια μου σκορπούν σε χίλιες υποσχέσεις

με πρόδωσες δύση κακιά, ποτέ δεν με ζεσταίνεις.

Κοίτα τη γη που θάφτηκε

στ’ ατάραχα νερά του ποταμού

όπου πετάνε οι δειλοί τα όνειρά τους

προτού τα δει η μέρα

ο ήλιος μου έγειρε εκεί που ο χρόνος τρώει το χρόνο

σα πεινασμένο από καιρό σκουλήκι μες τη λάσπη

καθισμένος αντίκρυ

καθρεφτίζοντας το ποτέ

δεν θέλεις τίποτα από μένα

δεν θέλεις τίποτα από μένα.

Έχω τα πάντα μέσα μου

κι εσύ δεν θέλεις τίποτα από μένα.