Αναγέννηση IV

Αρκετό το αίμα κι η άβυσσος

κουράστηκα να μετρώ τους ανθρώπους με μίσος

αδιαφορώ πλέον για τις πικρόχολες ζωές τους

κι οι φίλοι – ε, σκόρπιες συμφωνίες ήταν – της στιγμής

μια ακόμα συναναστροφή

μια ακόμα απογοητευτική συναναστροφή

δεν χωράω εδώ, δεν ανήκω

δεν μπορώ να μετριάσω τα πάθη

κι οι φίλοι δεν ανέχονται ολοκληρωτισμούς.

Όλα τα παρακάλια ήταν ψεύτικα πειράματα επιβολής

ας είναι

ας αυτοσυγχωρεθούν

γιατί μόνη δεν έχω τη δύναμη να συγχωρέσω τις κακοτοπιές

ούτε τη θέληση ασφαλώς

αυτό ήταν λοιπόν

ακόμα κι οι φίλοι ήταν σκόνη

σταδιακά πέφτουν όλα τα φύλλα παρόλο που έχει άπνοια

σωριάζονται στις άσπρες πέτρες του μονοπατιού

και μέσα στη καταχνιά του φθινοπώρου μοιάζουν

με κίτρινη και φλογερή όαση κάτω απ’ τα γέρικα κλαδιά

σε λίγο τα παιδιά θα γυρίσουν στα σπίτια τους

και σίγουρα θα προξενήσουν βουητό με τα πόδια

στα ξερά φύλλα

δεν πειράζει, σε λίγο θα πέσουν κι άλλα και θα καλύψουν

την αναταραχή.

Ο ήλιος κάνει τη κίτρινη και φλογερή όαση να χρυσίζει.

Τα πρώτα φώτα άναψαν κι οι γυναίκες ετοιμάζουν το δείπνο

δεν πειράζει

ήταν όμορφο – αν και τόσο βραχύβιο – το συναίσθημα

πως δεν είμαι μόνη

που προσπάθησα έστω για λίγο να με ξεγελάσω.

''Ίσως όταν πάψω να τους μισώ να πάψω και να τους αγαπώ''

ίσως

μα τότε τα ξερά φθινοπωρινά φύλλα του δέντρου της ζωής μου

ή του γέρικου πλατανιού στη πλατεία

η κίτρινη και φλογερή όαση που προβάλλει με τη καταχνιά

τα σχολιαρόπαιδα και το ζεστό πιάτο με τη σούπα

κι ο βαρύς μολυβένιος ουρανός κι η μυρωδιά του σανταλόξυλου

δεν θα μου κάνουν όλα αυτά καμία αίσθηση, δε θα με συγκινούν πια

είναι νωρίς όμως – ακόμα κι αν απαρνηθώ όλους τους φίλους που δεν ήτανε

την κίτρινη και φλογερή όαση της καταχνιάς, όχι,

αυτή δεν μπορώ ποτέ να την απαρνηθώ.