Αποσύνθεση III

Είναι η οργή

που τριγυρνά σκιά θολή στο βάθος;

Πριν από λίγο σ’ έκαψα σ’ ένα ρηχό πηγάδι

γιατί έχεις κι εσύ ρηχή ψυχή

κι ανύπαρκτος ο σκοπός σου

φτύνει αίμα και θάλασσα – απ’ αυτή που τόσο μίσησα

και πυρωμένη αλήθεια

μα η αλήθεια σου είναι φθονερή

σκίζει τις σάρκες μου με μίσος πρωτόγνωρο

κάθε αρχή όμως έχει και θάνατο

θα περιμένω τον δικό σου με περίσσεια αγωνία ή και διέγερση

κι αν ο άνεμος ουρλιάζει στ’ άδεια δωμάτια

μην νομίσεις πως εμένα καλεί

τ’ όνομά σου φωνάζει στην άδεια καρδιά μου

ή στους άλλους

μα αυτοί σε περιφρονούν με κακία κι αναρωτιόμουν, γιατί;

Τώρα ξέρω καλά – οι άλλοι έχουν δίκιο κι οργή

κι όταν θα φύγεις δε θα χαρούν

θα ανακουφιστούν

μα ο θάνατός σου θα’ ναι για ‘μένα ευτυχία.

Καθώς τριγυρνάς μόνος στ’ άδεια δωμάτια

με τις μαύρες κουρτίνες να μαστιγώνουν τις αισθήσεις σου

στον μακάβριο χορό του ανέμου

θυμήσου πως ίσως να μην είμαι εγώ η αιτία

που άρχισε η σήψη σου

ίσως να μην είμαι εγώ το ρόδο μιας νεκρής ακολασίας

ίσως να μην είμαι η οδύνη του μάταιου

μα πάνω απ’ όλα κι όλους τους αδαείς

εγώ θα είμαι αυτή που θα ρίξει το πρώτο χώμα

που θα φυλακίσει την ανάσα σου στις φλόγες

που θα σκορπίσει τις στάχτες του κορμιού σου πίσω στην άβυσσο

που θα βάψει γαλάζιο το στέμμα του ήλιου – κι έπειτα κόκκινο

δεν κουβαλώ πλέον άκρατες διαστροφές των πεθαμένων σου ονείρων 

ξέφυγα απ΄ τη μαγεία του πεπρωμένου

όχι εκδίκηση και μίσος – αυτές είναι μικρότητες δικές σου

αν είναι να χαθείς σήμερα

θα φύγεις για να δικαιωθώ – αν και η όψη σου είναι στίγμα από καμένο δέρμα

μα η φωνή, το βλέμμα και οι καταπονημένες σκέψεις

σήμερα όλες θα χαθούν

πλήρωσε με λόγια του ανέμου

πλήρωσε μ’ αίμα – το ίδιο είναι

κι όταν ρουφήξω τις πληγές σου

θα βάψω κόκκινη της ύπαρξή μου – και θα χαράξω ιστορία.

Μείνε μαζί μου ως το τέλος σου.

Είσαι ένα άδειο χρυσό κουτί

και δεν μπορώ πια νεκρά ονόματα μέσα μου να κουβαλάω

κούραση και πόνος – βέβαια

μην με κοιτάζεις άλλο

μην χαμογελάς – πάψε!

Είσαι ρηχός και με κούρασε η άθλια ύπαρξή σου

έρημα τ’ άδεια δωμάτια

φύγε, οι νεκροί δεν αισθάνονται

και το οικτρό σου όνομα κανείς δεν θα καλέσει

ποτέ πια.