Αποσύνθεση I

Δεν υπάρχουν ομορφότερα ρόδα

απ’ αυτά που κρατούσα μια Κυριακή στην αγκαλιά μου

δεν υπάρχουν πιο όμορφες τύψεις

απ’ αυτές που φυλάκισα στη δροσιά της νύχτας

απ’ αυτές που γέννησε η πικρία του παρελθόντος

κι η αδιαφορία του μέλλοντος.

Δεν υπάρχει τίποτα ομορφότερο

από την συνειδητή εξαθλίωση του πνεύματος

τη σήψη, την αποσύνθεση των λέξεων

κι η νύχτα είναι τόσο μακριά

τόσο φρικτά μακριά μου.

Δεν υπάρχει φως και σκοτάδι

καλό και κακό

κι όμως, υπάρχει για μένα.

Μόνο που ό,τι χάνεται ουρλιάζει για δικαίωση.

Φοβάμαι να ουρλιάξω

το αίμα θα λερώσει το τοπίο

και θα στερήσω απ’ τους άλλους να καγχάσουν

την αποτρόπαιη καταδίκη μου.

Τόλμησα κι έχασα και τώρα θα σωπάσω

για πάντα θα εξαφανιστώ.

Λυπάμαι που πλήγωσα τ’ αμύριστο βλαστάρι

λυπάμαι που το πλήγωσα αλύπητα, λυπάμαι

δεν είμαι πια ο εκτελεστής, με κούρασε η αλήθεια.

Λυπάμαι που κατέστρεψα την όμορφη γαλήνη.

Δεν νοιάζομαι για άφεση ή συγχώρεση πλέον

μονάχα ας βρω τη δύναμη να σχίσω την ομίχλη

και να ουρλιάξω στο βοριά, στην άβυσσο, λυπάμαι.