Έρωτας ' 93

View of Toledo, El Greco, 1596-1600

Μ’ αβάσιμες ελπίδες τρεμοσβήνουν

τα μάτια είναι θολά σα την ομίχλη

οι σκιές μεστώνουν, τρέχουν, γράφουν τόνους

το χάδι είναι πικρό, μια στάλα μόνο.

Tα μάτια είναι στεγνά, το δάκρυ είν’ αίμα

κι έχει το σάπιο χρώμα της λαγνείας

θυσίες μάταιες, αβάσιμες ελπίδες.

Τα μάτια είναι κρυφά σα το φεγγάρι

ο τρόμος κι η οδύνη στο κατώφλι

κι ο θεριστής χορεύει και κραυγάζει

θυσίες αιματηρές, φωτιά, κρεμάλες.

Τ’ όνομα είναι γνωστό

βαθύ και μαύρο

φωτιά είναι το κρασί, αίμα και στάχτη.

Τα μάτια σιωπούν, βροχή στην άμμο

μέστωσαν οι ουρανοί

βαριά η αντάρα

τα πρόσωπα τραχιά, λύπη και πόνος.

Τα μάτια, χρώμα είναι της καταιγίδας

θύελλα, όλεθρος, φωνές, οδύνη, πόθος.

Τα μάτια είν’ όμορφα θαρρείς

μα η ψυχή χαμένη

θύελλα, όλεθρος, φωνές, θάνατος και ζωντάνια.

Μάτια θολά, μάτια βαθιά θαρρείς κλαίνε, γελούνε

κι έχουν το χρώμα της χαράς,

χρώμα της καταιγίδας.