Προχθές, Κυριακή απογευματάκι, που έπινα τον καφέ μου με δύο εξαιρετικές γυναίκες, προέκυψε το θέμα της σεξουαλικής εξέλιξης των γυναικών. Υποστήριζα με στόμφο πως πριν από τριάντα ή και εξήνα χρόνια αλλιώς και σε άλλες ηλικίες ''ωρίμαζαν'' τα κορίτσια, από ότι στη γενιά μου και στις γενιές τις τωρινές. Οι δυο μου φίλες, που ήσαν ''κορίτσια'' αν και εβδομηντάριζαν σχεδόν, αρνήθηκαν πλήρως ετούτη την άποψη, έλεγαν πως και τότε γινόταν ότι γινόταν, αλλά στα κρυφά. Μα, αντιμήλησα εγώ, τότε δεν ξεπαρθενεύονταν οι κόρες στα δεκαπέντε, ούτε μετρούσαν διψήφιους και τριψήφιους εραστές. Και πάλι, η απάντηση ήταν κατηγορηματική, κι εφόσον η περήφανη γενιά των ''κοριτσιών'' είχε ανθίσει το '60, άρχισαν να αναπολούν παλιότερους εραστές κι όταν αναπόφευκτα ξεκίνησαν τα ''βρε πως τον έλεγαν εκείνο τον μελαχροινό;'', αναγκάστηκα να παραδεχτώ πως μάλλον είχα άδικο. Κι έπειτα, με γείωσαν στο παρόν, ρωτώντας με μήπως εννοώ, όχι τα ''κορίτσια'' σαν και του λόγου τους, μα τις ''θείτσες''. ''Είχαμε θείτσες ακόμα και στο θεατρο'' έσπευσαν να παραδεχτούν. Γιατί τα ''κορίτσια'' μου ήτανε εκείνο το είδος των γυναικών που, ακόμα και στα εβδομήντα τους, είχαν κορμί και πάθος για ζωή, εκείνο το είδος των γυναικών που αγαπήθηκαν πολύ, που θαυμάστηκαν πολύ, τα αυθεντικά θυληκά, οι γατούλες, οι ασυμβίβαστες εκείνες υπάρξεις και που δεν εντάχθηκαν ποτέ στην ρήση της καλής νοικοκυράς που είναι δούλα και κυρά, παρόλες τις κοινωνικές τους συμβάσεις, τους γάμους και τα παιδιά, ήταν εκείνες οι γυναίκες που παρέμειναν για πάντα νέες.
Τα ''κορίτσια'', ηθοποιοί στα νιάτα τους, μα τελικά, με πληθώρα απασχολήσεων και εμπειριών, μου έβαλαν τα γυαλιά προχθές το απόγευμα. Και έφεραν στο προσκήνιο την άλλη κατηγορία των γυναικών που φανερά περιφρονούν, τις ''θείτσες'', εκείνες τις άλλες γυναίκες, ''τις γυναίκες του αντρός τους'', τις νοικοκυρούλες, τις μανούλες, τις γνωστές ανικανοποίητες από το σεξ και προδομένες από τις επιλογές τους γυναίκες, που θεώρησαν ικανή συνθήκη ζωής την επιλογή συντρόφου, ώστε να ανήκουνε κάπου. 'Ολοι έχουμε γνωρίσει μια ''θείτσα'', είναι εκείνα τα κορίτσια που κράζουν τον γκόμενό τους στην παρέα, και μόλις τον σιγουρέψουν, αλλάζουν στάση και το παίζουνε κυρίες. Οι κυρίες των κυρίων τους. Από εδώ ο σύζυγός μου, ένα πράγμα, ενώ μέχρι προχθές ήτανε ο Ακατονόμαστος. Βέβαια, κι οι ''θείτσες'' αν ήσανε παρούσες, θα ονόμαζαν εαυτούς ''κιουρίες'' και τις φιλενάδες μου ''πορνίδια'', αλλά ευτυχώς δεν είχαμε καμία στην παρέα και γλιτώσαμε και τα μαλλιοτραβήγματα...
Τα ''κορίτσια'' μου έκραζαν τις ''θείτσες'', λοιπόν, που έβγαζαν κακό όνομα στις γυναίκες, και υποστήριζαν με στόμφο πως όλοι οι άντρες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι για φτύσιμο. Αφού τους έχουνε πάρει, βέβαια, μα για φτύσιμο, παρά ταύτα. Και όσο περνούσε η ώρα και εξελισσόταν η κουβέντα, θυμήθηκα και κάποιες ''θείτσες'' που, μετά από χρόνια υπακοής και υπηρεσίας στον ''αφέντη'', με το που γέρναγε ο σύζυγος και τις είχε απόλυτη ανάγκη, γινόντουσαν κακές, έβγαζαν όλη εκείνη τη πικρή χολή, την καταπιεσμένη τους πλευρά στο αρσενικό που τις είχε ως χρήσιμα και πολύτιμα ζώα, κλεισμένες στη σύμβαση της συζύγου, και προφανώς, τις έβλεπε ως καλές νοικοκυρές, δούλες και κυρές και όχι γυναίκες, θυληκά, κορμιά που ξεχύλιζαν ορμόνες και υποσχόταν απολαύσεις δίχως τέλος. Οι περισσότερες ''θείτσες'' ήτανε και πατσούρες βέβαια, μα αυτό δεν έχει καμία σημασία.
Και που κατέληξα, τελικά; Και τα ''κορίτσια'' και οι ''θείτσες'' είχανε το ίδιο κακή ιδέα για τα αρσενικά. Τα ''κορίτσια'' τους είχανε στο τσεπάκι τους και τους περιφρονούσαν για την αδυναμία τους, οι ''θείτσες'' τους είχανε κορώνα στο κεφάλι τους, τους είχανε ανάγκη για να αυτοεπιβεβαιωθούν και τους μισούσαν για τη δύναμή τους. Κάτι σαν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι αυτό που μου το επιβεβαίωσε, ήτανε η παραδοχή της μιας εκ των δύο υπέροχων γυναικών, πως τις σπάνιες φορές που ήταν μόνη, ανάμεσα στις σχέσεις, και πήγαινε σινεμά με κάποια φίλη, ε το σινεμά δεν είχε την ίδια γλύκα, όπως όταν πήγαινε με το γκομενάκι...
Και ετούτη η παραδοχή με έκανε να σιγουρευτώ πως, τόσο τα ''κορίτσια'' όσο και οι ''θείτσες'' τους είχανε ανάγκη τους εραστές ή τους συζύγους, τελικά, είτε τους άλλαζαν σαν πουκάμισα, ή τους φορτώνονταν για μια ζωή, τους είχαν ανάγκη γι αυτό και τους περιφρονούσαν.
Μένει να αναρωτηθώ, λοιπόν, αν η ανάγκη είναι στη φύση της γυναίκας, η ανάγκη, τόσο να θαυμάζεται, όσο θαυμάστηκαν τα ''κορίτσια'' ή να αυτοεπιβεβαιώνεται και να προστατεύεται, όσο προστατεύτηκαν οι ''θείτσες''.
Μένει να αναρωτηθώ αν η ανάγκη είναι που φέρνει και διώχνει τον έρωτα ή αν είναι κάτι πέρα από αυτό...
No comments:
Post a Comment