Ήττα κι ευτυχία

Still from Hitchcock's Jamaica Inn, 1939

Όλος ο πόνος βάσταξε, βλάστησε η πίκρα

οι μαύρες γραμμές του αίματος

φαίνονται ακόμα, να πως σύρθηκα

ως εδώ

τώρα στο ανώτερο βάθρο, αιθέρια ζάλη

αν τεντωθώ, φτάνω ν’ αγγίξω τη δύση και την αυγή

τώρα έχω στα χέρια μου τον κόσμο

είν’ όλα αυτά δικά μου, αιώνια

νικήτρια, πλήγωσα τους αγγέλους

και στέκομαι ολάνθιστη μπροστά στις γκρίζες βάρκες

χάος της ευτυχίας

μα τι θα ένοιαζε πολύ, ν’ αδράξω αυτή την ώρα

ειρωνείες των καιρών

τραπουλόχαρτα στο ημίφως

ιδέες, requiem της σιωπής, μια στάλα αλλοτινής ζωής

κι αν όλα αυτά τα σκόρπιζα ψηλά

κραυγάζοντας στους τέσσερις ανέμους;